از جمله تفاوت هایLDAP و Active Directory این است که LDAP یک استاندارد است ولی Active Directory یک تکنولوژی است که با LDAP هم سازگار می‌باشد. LDAP یک پروتکل لایه کاربرد شبکه مثل FTP و SMTP است با این تفاوت که binary است نه text based . خود LDAP در ادامه استانداردهای قدیمی‌تر دنیای مخابرات به وجود آمده است.
LDAP را در ساده‌ترین حالت می‌توان یک دفترچه تلفن خیلی بزرگ و کامل دانست که در آن نام و مشخصات همه مشترکین موجود و قابل جستجو است. استاندارد LDAP توسط شرکت‌ها و گروه‌های زیادی مورد پیاده‌سازی گرفته. یکی از این شرکت‌ها مایکروسافت است که نام پیاده‌سازی خود را Active Directory گذاشته. یکی از اصلی‌ترین کاربردهای Active Directory پیاده‌سازی SSO و یکپارچه کردن امکانات مدیریتی در شبکه‌های مبتنی بر ویندوز است. Active Directory در شبکه‌های بزرگ استفاده می‌شود اما یک نسخه خیلی سبک‌تر هم به نام AD LDS وجود دارد که حتی روی ویندوز ۷ هم قابل نصب است.
بیشتر اصطلاحاتی که راجع به Active Directory به گوش ما خورده در واقع اصطلاحات مربوط به LDAP هستند نه Active Directory. جهت آشنایی بیشتر با چند اصطلاح LDAP آشنا می‌شویم:
entry: مجموعه‌ای از اطلاعات راجع به یک مدخل در LDAP.
DN: آی دی یا کد شناسایی هر entry. هر DN شامل نام کامل مسیر دستیابی به مدخل به علاوه نام اصلی آن است.
RDN: نام اصلی یک entry فارغ از مسیر دسترسی به آن. RDN جزیی از DN محسوب می‌شود.
OU: دسته بندی objectها داخل یک domain
LDAP URL: مسیر دسترسی به یک سرور LDAP. به عنوان مثال به ldap://ldap.example.com/cn=john, dc=example, dc=com توجه شود.
یکی از سرویس‌هایی که روی لینوکس ارائه می‌شود، امکان کار با پروتکل LDAP است. این سرویس که تا حدودی برای بسیاری از کاربران و مدیران شبکه ناآشنا است، در کنار سرویس سامبا (Samba) بستری برای ارتباط سکوی اپن‌سورس با دیگر سکوهای سیستم‌عاملی ایجاد می‌کند و موجب می‌شود بدون در نظرگیری استانداردها و پروتکل‌های سمت سرویس‌دهنده، با آن‌ها سازگاری و همسان‌سازی داشته باشد.
سرویس دایرکتوری
دایرکتوری یا فهرست راهنما، یک سرویس ویژه در شبکه‌های کامپیوتری یا اینترنت است که برای بهبود کار با بانک‌های‌اطلاعاتی برای خواندن، جست‌وجو و مرور اطلاعات به کار می‌رود. با استفاده از سرویس دایرکتوری می‌توان محتویات بانک اطلاعاتی را دسته‌بندی نمود، برای آن‌ها ویژگی‌ها و ایندکس‌هایی تعریف کرد و بر این اساس فایل‌ها و اطلاعات شبکه را برای دسترسی سریع و آسان طبقه‌بندی نمود. برای مثال، در شبکه ممکن است یک بانک اطلاعاتی از فایل‌ها وجود داشته باشد. با استفاده از سرویس دایرکتوری می‌توان این فایل‌ها را طبقه‌بندی نمود، ویژگی‌های مختلفی به آن‌ها افزود و عملیات بروزرسانی و آپلود آن‌ها را انجام داد؛ به طوری که دسترسی به آن‌ها از روی شبکه برای کاربران ساده و راحت باشد.
ویژگی های اساسی یک سرویس دایرکتوری
● قابلیت بهینه‌سازی خواندن و دسترسی به فایل‌ها
● مدلی توزیع شده برای مدیریت و ذخیره اطلاعات
● افزایش و توسعه ویژگی‌ها و انواع اطلاعات ذخیره شده
● ایجاد یک ابزار جست‌وجوی پیشرفته روی شبکه
روش‌های مختلفی برای راه‌اندازی یک سرویس دایرکتوری وجود دارد. علاوه بر این، متدهای مختلفی برای مدیریت اطلاعات و ذخیره‌سازی آن‌ها براساس آپلودکردن آن‌ها روی بانک اطلاعاتی، نحوه دسترسی، چگونگی مرجع‌دهی آن‌ها برای یک سرویس دایرکتوری قابل استفاده است. برخی از سرویس‌های دایرکتوری محلی (Local) هستند و فقط روی یک شبکه محلی یا یک ماشین سرویس‌دهنده اجرا می‌شوند. برخی دیگر از دایرکتوری‌ها عمومی (Global) هستند و روی چندین شبکه محلی یا سرویس‌دهنده توزیع می‌شوند، و امکان مدیریت و دسترسی به اطلاعات روی شبکه را از این طریق فراهم می‌کنند. Domain Name System) DNS) یک مثال از سرویس دایرکتوری عمومی است.